Zawody w Dream Agility Team 28.05

Wreszcie nadszedł ten dzień, kiedy mogłam pojechać z Sashą na kolejne zawody i to jeszcze poza nasze województwo. Zawody zorganizowała genialna Zuzia Turecka - czołowa zawodniczka polskiego agility oraz założycielka klubu Dream Agility Team w Zabierzowie (koło Krakowa). Zapraszam do lektury!

28 maja odbyły się już nasze drugie, treningowe zawody agility. Ze względu na to, że mama nie chciała  zawozić mnie, aż tak daleko (no może nie aż tak daleko, bo ponad godzinę autem) do Zabierzowa, pojechałam na miejsce wraz z panią Urszulą oraz panią Sabiną oraz  z całą naszą psią ferajną. Gdyby nie te miłe panie, to na pewno nie spędziłabym tej soboty w takim super i bardzo odpowiadającym mi towarzystwie. Kiedy byłam już na liście głównej na zawodach, a zbliżała się data przelania pieniędzy moja mama powiedziała oficjalnie, że mnie nie puści (płacz, płacz i jeszcze raz płacz i wściekłość). Na szczęście po kilku dniach zadzwoniła do mnie pani Sabina z wiadomością o obozie w Czechach (na którym wszystko wskazuje, że będziemy) i spytała się, czy aby na pewno mogę jechać i że może porozmawiać z moją mamą. Oczywiście mama nie chciała rozmawiać, powiedziała NIE i koniec. Nawet nie pamiętam jak udało mi się ją przekonać do rozmowy, więc zaliczam to do cudu. Kolejną dobrą wiadomością było to, że Zuzia (pomimo zamknięcia wpłat i listy) trzymała mi miejsce. Wracając do rozmowy mojej mamy, pani Sabinie udało się ją przekonać, za co jestem bardzo wdzięczna! Gdyby nie jej poświęcenie to byłabym załamana i nie poznałabym takiej super, małopolskiej ekipy, ale o tym później. 

Dzień przed zawodami był emocjonujący, pakowanie się i te sprawy. W sobotę musiałam wstać już przed piątą, aby wyjść na dwór z Sashą przed podróżą, ubrać się i porządnie zjeść, aby przed szóstą pojechać do Łazisk, ponieważ z tego miejsca miałam jechać z paniami pod Kraków. Myślałam, że dłużej pojedziemy, na miejsce dotarliśmy gdzieś po ósmej rano i byliśmy jednymi z pierwszych. Zaliczyłyśmy krótki spacer po okolicy w celu rozprostowania nóg po podróży i cierpliwie czekałyśmy na przyjazd reszty zawodników. O godzinie dziewiątej startowała klasa puppy, w której znalazła się Oliwia wraz z Lolą, choć biegały poza konkurencją, bo Lola była po operacji wypadającej rzepki w kolanie. W klasie puppy były tylko same tunele, a więc jak dla mnie torek był banalny.

Jeżeli chodzi o pogodę to mogę powiedzieć, że aż zbyt dopisała. Był niemiłosierny upał (ponoć u nas na śląsku było pochmurno i nie było takich temperatur :P), a nasz starty odbywały się prawie w południe. Ciężko było znaleźć w miarę zacienione miejsce, ale powiedzmy, że nam się udało (za banerami obok domku). Na zawodach wreszcie miałam przyjemność poznać Gosię Łaś z Tosią, Oliwię, Lolę, Elisa, Laurę, Soykę, Olę z Marianem i wiele, wiele innych świetnych osób. W takim "wymarzonym" składzie czekaliśmy na nasze biegi. Poza tym oglądaliśmy na moim telefonie transmisję Latających Psów we Wrocławiu, jedząc haha popcorn. Po pierwszym biegu wybrałyśmy się z psami na krótki spacer, w poszukiwaniu jakiejś rzeczki. Udało nam się ją znaleźć, ale nie była ona znakomicie czysta na kąpiel. Dodatkowo podczas spaceru wybrałyśmy się na łąkę, gdzie fenomenalna Laura robiła nam prze genialne zdjęcia :D Gosia miała przyjemność szarpać się pullerem z Sashą. Takie towarzystwo to ja rozumiem, spędziłabym najchętniej z wami dziewczyny całe życie haha. Ogólnie było bardzo wesoło, miło i przyjemnie. Czego chcieć więcej? No po prostu raj. Jedynym minusem było to, że reszta dziewczyn pojechała po biegach minus zero a tak praktycznie to ja sama siedziałam do końca zawodów.

Jeżeli chodzi o nasze biegi to niestety zaliczyłyśmy dwie dyskwalifikacje, głównie z moich błędów, a tak w zasadzie to trzy, bo startowałyśmy również w tuneliadzie, w której również nam nie poszło, ale to był taki bieg charytatywny. Zapomniałam jeszcze wspomnieć, że startowałyśmy w klasie minus zero, a więc same hopki i tunele oraz maksymalnie 13 przeszkód. Na początku pierwszego biegu Sasha mi uciekła lecz poniekąd był to mój błąd, no nie potrzebnie biegłam z nią na początku za zabawkę. Jak tylko wyciągnęłam jej ulubione kurze łapki to od razu do mnie przybiegła. Kolejnym błędem w tym biegu było to, że przez dość dużą prędkość Sashy nie zdążyłam zmienić ręki. W drugim biegu było wszystko dobrze, gdyby nie jedna z ostatnich przeszkód - tunel. Sasha wyszła z niego, ale był to również mój błąd, bo za mało ją wołałam i oddaliłam się od niej. Tuneliada to był tylko i wyłącznie mój błąd w stu procentach. Nie zdążyłam zmienić ręki i naprowadziłam ją na inny tunel. Wszystkie te biegi mogłyśmy  je powtórzyć. Oczywiście poza konkurencją i udało nam się je pobiec na czysto. Biegi te możecie obejrzeć na końcu post, w sensie na filmiku na YT.

Kolejną rzeczą jaką chciałbym się z wami podzielić to moje hardkorowo spalone plecy. Naprawdę nie spodziewałam się tak wysokich temperatur w Zabierzowie, słońce świeciło naprawdę tak ostro, że aż się dziwę Sashy, że biegała jak mała torpeda. Ja niestety nie wzięłam ze sobą żadnego kremu przeciwsłonecznego, a dopiero jak już wracaliśmy zorientowałam się jak bardzo mam spalone plecy. Nie polecam, boli jakby ktoś notorycznie palił ci plecy. Zatem rada Magdy: Pamiętajcie, aby na każde zawody brać krem! To teraz dam zdjęcie moich biednych pleców: 

Podsumowując, dostałam mocnego kopa do dalszej pracy z Sashą, pełno motywacji, poznałam nowych przyjaciół, wzbogaciłam się o nowe doświadczenia, genialnie spędziłam cały dzień oraz zaliczyłam wielki agilitowy sukces z Sashą. Teraz najprawdopodobniej na najbliższych zawodach będę startowała w klasie zero. Na przełomie lipca i sierpnia wybieram się na obóz do Czech, a dzisiaj jedziemy na trening do pani Sabiny :) Tak, zdecydowanie, agility to nasz sport! Z nie cierpliwością czekamy na powtórkę w Dream Agility Team, która może odbyć się już we wrześniu. Miejmy nadzieję, że pogoda dopisze tak jak w maju i że spotkamy się w tym samym składzie. Teraz pora na kilka moich, ale i nie tylko fotek oraz filmik z zawodów.